De verkoop van B&B Cas al Cubo

OP ZOEK NAAR DE BUREN VAN B&B CAS AL CUBO

Verkocht!

In onze laatste nieuwsbrief van december 2021, hebben we beloofd dat we onze trouwe lezers regelmatig op de hoogte gaan houden van de ontwikkelingen rondom het verkopen van B&B Cas al Cubo en het kopen van een nieuw stuk land en de bouw van een nieuw huis. Hier het eerste deel.  

Het verkopen van een huis “in de campo” of op het platteland, is in Portugal geen sinecure. Nadat de euforie van de verkoop een beetje weg-ebt, confronteert onze advocaat ons met de eerste uitdaging. We gaan weer een hoop nieuwe dingen leren! 

Oude wetten

Het Portugese platteland is niet “gewoon” platteland. Alle stukken land zijn geclassificeerd. Zo kan je in de REN wonen, ofwel ecologisch gebied. Of in de RAN, landbouwgebied, of in Urbano en dat is eigenlijk verstedelijkt gebied, of aangewezen bouwgrond. Binnen die drie soorten land, zijn nog onder-classificaties aan te wijzen. Je kunt ook een combinatie van twee soorten land hebben, dus bijvoorbeeld landbouwgrond met een klein stukje bouwgrond erin.  Voor dit verhaal zijn die details niet belangrijk. Daar gaan we niet verder op in. Al die classificaties komen met hun eigen regels die hun grondslag hebben in het oude Portugese stelsel van wetten en recht op koop. 

Ons B&B Cas al Cubo staat in de REN en de RAN. Aan die laatste classificatie, hangt bij verkoop een verplichting vast. Om het versnipperen van landbouwgebieden te voorkomen, heeft de directe buur altijd het eerste recht om het object te kopen. Dat moet dan wel tegen dezelfde prijs en voorwaarden gebeuren als die vastgelegd zijn met de beoogde koper. Daar hebben we meteen een uitdaging. Wij zien namelijk in het land om ons heen nooit iemand. We hebben geen idee wie de eigenaren zijn van de landerijen om ons heen. Er wordt sporadisch onderhoud gepleegd maar dat willen we nog wel eens missen. We hebben ook geen idee hoeveel eigenaren er zijn en hoe het gebied is opgedeeld. Nergens staan hekken. 

Het kadaster

In Nederland zou dat maar een minimaal probleem zijn. Je belt het kadaster, moet ongetwijfeld iets betalen en dan krijg je alle gewenste informatie.

Huis kopen Algarve

Dat is hier iets anders. Portugal heeft om te beginnen geen volledig kadaster. Pas in 2014 is onze gemeente, Tavira,  begonnen om het eigendom en de grenzen van stukken land vast te leggen. Inmiddels is op het digitale geoportaal een overzicht te vinden van nieuwe kadastrale nummers. Maar voor het kennen van de eigenaars heb je daar niets aan. Daarvoor moet je de oude predials van de landjes vinden. En die krijg je niet. Die zijn beschermd door de privacy regels. Wij krabbelen ons eens achter de oren. Hoe gaan we uitvinden wie onze buren zijn om hen te informeren. 

Een paar jaar geleden kregen we van onze westerbuur een brief. Hij verkocht het terrein naast ons en als buren, hadden wij de eerste optie. Dus zijn gegevens hebben wij. ….. Ergens. Als we die brief niet hebben weg gemikt  Maar WAAR? Na veel graven en grabbelen in veel stapels papier duikt een oude brief op. Mijnheer Placido… oh ja! Dat is waar ook. Hoeraaa! Daar staat zijn oude predial nummer op. Eén buur hebben we gevonden. Ook van onszelf kennen we het oude en nieuwe predial nummer. Met behulp van het nieuwe kadaster kunnen we nu vaststellen  hoeveel buren we moeten zoeken. Dat blijken er vier. 

De eigenaren van de landerijen om ons heen

Ten noorden van ons blijkt een heel langgerekt stuk land te liggen dat nooit is opgegeven bij het nieuwe kadaster. Dat lijkt ons inderdaad wel een actie voor Buur-Noord. Dat is namelijk Sidonio, de geitenhouder die elke dag met zijn kudde langs ons terrein hobbelt. We kennen hem goed en ik besluit hem om hulp te vragen. Hij woont hier al zijn hele leven en alle oude Portugese families kennen elkaar. Met een geprint kadasterplan kluun ik ons terrein over richting zijn geitenhok. Sidonio is gelukkig aanwezig en vindt het geen enkel probleem om even te helpen. Uitgebreid onderhoudt hij me over buur oost. Dat is namelijk Jose B. Die heeft gezondheidsproblemen en het is de ex van mevrouw V uit het dorp. Jaja, die ken ik ook wel. Niet dat het mij ook maar iets kan schelen wie wat doe met wie in ons kleine dorp, maar de beleefdheid gebiedt mij te blijven luisteren.

tekeningen van Sr. Sidonio

Na een half uur kan ik me losrukken. Sidonio heeft mij zijn adres gegeven, want ook hij moet een officiële aangetekende brief krijgen. Van hem horen we ook dat westerbuur eveneens zuiderbuur is. Dat dachten we zelf ook, maar we moeten het bewijs nog vinden in de predials. 

Die predials zijn ook nog zo’n verhaal.  Die vallen dus onder de privacy regels. Maar we hebben ze wel nodig om de adressen van de landeigenaren om ons heen te verzamelen. Zonder adres kan je geen aangetekend schrijven versturen. Aan een naam alleen heb je niet genoeg. Nu we het nummer ten westen van ons en ons eigen nummer weten, gaat onze advocaat op jacht bij de belastingdienst.

De finanças

De belastingdienst of Finanças zijn namelijk de schatbewaarders van deze informatie. Het is een wereld van gunsten en wederdiensten, en de advocaat heeft kennelijk zo links en rechts nog iets tegoed. Op basis van de twee bekende nummers, gokken we de nummers om ons heen en die worden opgevraagd…en geleverd. Vermeende Buur-Oost zit erbij. Dus die hebben we ook in beeld. De hele oostgrens van ons land heeft gelukkig maar en buur-eigenaar. Dat scheelt alweer. 

Predial Rustica

Buur-Zuid denken we dus te kennen, maar dat weten we niet  helemaal zeker. Hier lopen we ook vast met de nummering logica van de predials, dus daar moeten we een list op verzinnen. Gelukkig is er altijd nog Sra. Vitorina van de Junta de Freguesia, ons piepkleine gemeentehuisje in het dorp. Zij woont hier haar hele leven al en heeft ons al verschillende keren geholpen met allerlei zaken. Met de stapels papier gaan we naar het dorp.  Zou zij weten of inderdaad onze Buur-Zuid degene is waarvan wij denken dat hij de eigenaar van dat land is. Ze komt behulpzaam kijken, maar weet t ook niet zeker. Dan moeten we even wachten. Haar onverwoestbare Nokia uit 1995 (of daaromtrent) komt tevoorschijn. Links en rechts wordt gebeld, en ja hoor. Het mysterie is opgelost. De broer van onze vermeende Buur-Zuid bevestigt dat inderdaad degene die wij er al van verdachten, ook inderdaad de eigenaar is van die grond. De aangetekende brieven kunnen de deur uit.

Na een kleine complicatie; Sidonio kende zijn eigen adres niet dus dat aangetekend schrijven kwam terug; is alles de deur uit. De eerste stap is gezet.

lAlle buren hebben 8 dagen na dagtekening om te reageren op het schrijven. Doen ze dat niet, dan wordt aangenomen dat ze ons B&B niet willen kopen en kan de koop met de nieuwe eigenaren doorgang vinden. En dat is inderdaad het geval. We kunnen door. Nu gaan we fanatiek op zoek naar een nieuwe plek om ons plan te verwezenlijken.