Een oude boerderij

Dit is de laatste nieuwsbrief vanuit Cas al Cubo. Hier alvast een voorproefje van het nieuwe huis.

We gaan, als het klaar is over een paar jaar, wonen in een prachtige oude boerderij die opnieuw is opgebouwd. In tegenstelling tot Cas al Cubo wordt het een huis in traditionele vorm. Het doel is, om zo ecologisch mogelijk te bouwen (eigenlijk een absoluut jeuk-woord) en daar bedoelen we mee dat we zo veel mogelijk rekening houden met waterbesparing en hergebruik, met isolatie en dus warmtewering in de zomer en de kou en vooral vocht buiten houden in de winter en met eigen energievoorziening in de vorm van zonnepanelen. Als dat allemaal een beetje betaalbaar blijft natuurlijk.

Een naam voor ons huis

In eerste instantie was het de bedoeling om ook het nieuwe huis de naam Cas al Cubo mee te geven. We denken dat te kunnen beargumenteren doordat Olhão de “cidade cubista” is in Portugal. Maar als we naar de plek kijken waar we gaan wonen en als we het ontwerp zien van het huis en de appartementen en vooral naar het gevoel dat we hebben als we op “ons landje” staan, dan past het gewoon niet. Toch wel met pijn in ons hart, gaat Cas al Cubo overboord. Maar ja …. Wat dan?
We puzzelen erop en we denken erover na. Alles wat we brainstormen bestaat al in de één of andere vorm, is saai, voorspelbaar of past echt helemaal niet.

We komen er zelf niet uit. Onze creativiteit kent duidelijk haar grenzen en die zijn bereikt. Dus: HELP! Hoe moeten we ons nieuwe huis gaan noemen? Want op het platteland moet een huis toch wel een naam hebben. Dat vergroot niet alleen de vindbaarheid voor de postbode. We vinden het zelf ook gewoon leuk. Jullie kennen ons en de Algarve voor een groot deel al jaren. Misschien willen jullie helpen. Heb je een leuk idee, stuur dan je suggestie naar mail@algarvelodge.com

Beschrijving

Het land voelt helemaal anders dan de ruige, stenige Barrocal waar Cas al Cubo in ligt. Het is landbouwgebied. Lieflijker en netjes onderhouden. Het is ook net zo rustig (zo niet rustiger) dan waar we nu nog wonen en het uitzicht is weidser. Je hoort vooral vogels en geen verkeer. Een vriendin zei tegen ons dat het net is alsof je het terrein met een “bird´s-eye” bekijkt, als vanuit de lucht. Alsof je in één oogopslag de hele omgeving ziet. Ondanks het feit dat je gewoon met twee benen op de grond staat. Bovendien herbouwen we een oude boerderij. Traditionele vormen in een modern jasje moet het worden.

Wie helpt ons, op basis van deze weinig zeggende informatie en de foto´s bij deze nieuwsbrief om een passende, universele en creatieve naam te bedenken.
Als er een winnaar uit de bus komt, belonen we die met een heerlijke fles port.

Mathilde en de Vos

Het meest schokkende dat we het afgelopen najaar meemaken is de verhuizing van een vos naar onze omgeving. Deze roodharige jacht-expert breidt kennelijk zijn territorium uit want op een ochtend eind september, wanneer ik de tafel aan het dekken ben voor het gasten ontbijt, sta ik opeens oog in oog. Ik denk er niets bij…en dat is vrij dom. Vijf minuten later horen we grote paniek uit het kippenhok komen. Vosje lust kennelijk kip. We hollen samen naar buiten en gelukkig zijn we op tijd. Mathilde haar borst is ontveerd, maar alles leeft nog. Dat wordt oppassen geblazen!

We letten extra goed op en doen de dames vroeg op stok, wat soms leidt tot hilarische pogingen ze te vangen wanneer ze zelf nog helemaal geen zin hebben om te gaan slapen. En toch denk ik er op een dag te laat aan. Toos valt ten prooi aan de vos. We vinden het echt vréselijk maar het is wel de natuur. Je kan op zo´n vos niet kwaad worden. We nemen ons voor: dit was de laatste. Van nu af aan gaan de dames voor de schemering aanbreekt ECHT naar bed. Vos is edoch slim en heeft door dat hij steeds te laat komt. En op een middag om 16:00 uur, horen we weer een kabaal… en ik zie vos weglopen met Willemijn in zijn bek. Hij kijkt nog even triomfantelijk om. Haar kopje hangt er gelukkig al slap bij dus ze heeft niet veel geleden. Mathilda staat luidkeels te schelden op een afstandje.

(Ook) verhuizen

Dit kan dus niet meer. We weten best dat het “de natuur” is, maar laat dat loeder konijnen gaan jagen! We moeten Mathilda beschermen en we kunnen niet elke seconde opletten. Haar permanent in haar eentje opsluiten in het kleine rennetje is dierenmishandeling dus er moet een oplossing komen. We besluiten een veiligere plek voor haar te vinden. Mathilda moet verhuizen. Na enig rondbellen mag ze bij kennissen komen wonen tot wij in onze volgende woning zitten en een hopelijk vos-veilige omgeving hebben gecreëerd.

Nu woont ze dus in de ren bij Sarah en Gonçalo. Ze doet het er perfect. Toen Mathilda aankwam, waren daar alle kipjes van de leg. Onze gevederde vriendin echter legde vanaf dag 1 eitjes en ze heeft daar alle andere dames weer aangestoken. Ze hebben er nu weer volop verse productie. En als wij straks een nieuwe ren hebben gebouwd bij ons tijdelijke huis, mag ze gewoon weer terugkomen.

Olijvenpluk

Ook nog even meegepikt

Onze olijven plukken hebben we ook nog “even” gedaan. Griekenland kent top-oogsten dit jaar. In de Algarve is het een verschrikkelijk slecht olijven-jaar. Droogte zal daar de belangrijkste oorzaak voor zijn. Wij hebben gelukkig nog wel wat aan de bomen hangen en plukken er in een week tijd toch 210 kilo uit.
Normaal gesproken kan je als tegenprestatie voor het inleveren van de olijven bij onze coöperatieva van Alberto Rocha direct een percentage van het ingeleverd aantal kilo´s terugkrijgen in olie. Als wij begin november onze zakken en kratten inleveren, krijgen we de boodschap dat we voor olie maar terug moeten komen in december. Ze kunnen ons nog niet “uitbetalen”. Zo slecht dus. Vandaag halen we 22,3 liter verse olie. Daar kunnen we wel weer een jaartje mee voort!

.

Klaar mee!

We gaan het niet meer hebben over onze verhuizing, die dan weer in december en dan weer in januari zal moeten plaatsvinden. Niet weten waar je op kan rekenen is kennelijk lastig voor ons en dat zijn we ook wel zat. Het laatste verhuisnieuws kan je lezen in ons BLOG. Waar we het wel over gaan hebben is onze bijna-verhuisd ervaringen.

Inmiddels leven we bijna 2 maanden in een charmante doos-woning. Dat is ook weer iets dat we van de bucket list kunnen afstrepen. De twee woorden die ons bestaan op dit moment definiëren zijn: kapot en kwijt. Dat doet me spontaan denken aan een lied van Robert Long, De letter K. Die staat daarin voor alles wat niet wenselijk is, en dat is het hier ook. We beginnen met de eerste K.

Kapot

Het lijkt wel, of het huis ons uitlacht. Vanaf half oktober gaat het een na het andere apparaat of systeem kapot. Ik geef een paar voorbeelden:

Het videosysteem met gate opener. Het hek opent van binnenuit nog wel, maar we horen en zien niets meer op het gekleurde videoscherm in de gang. Grómmmm! Vitór, de elektricien klust het weer werkend, maar dat duurt heel even en dan stopt het systeem er weer mee. Nieuwe kabel erin. Kássa! Hoeveel kassa weten we nog niet, want rekeningen schrijven is best moeilijk voor hem. Dat kan zomaar een jaar of twee duren voordat die in de bus ligt.

Dan begint de pomp te sputteren. De kraan staat open, maar water komt er niet uit. De stop blijkt eruit te liggen. We doen de stop weer aan en het water stroomt weer. Maar steeds vaker vliegt die vermalendijde stop eruit. We hebben geen idee waarom. Indachtig aan eerdere problemen, en Theo´s oplossingen en tips, (Theo is een gast die ons ongelofelijk hielp met technische zaken; we noemden hem onze CTO – chief technical officer) schroeven we de elektra kast open en Kathleen draait alle schroeven eens stevig aan. Dat doen we ook op de pomp. Er wil nog wel eens een draadje lostrillen, waardoor niet goed contact wordt gemaakt. Helaas, dat is het niet. Op het moment dat we 4 x per dag een uitvallende pomp hebben, zijn we het zat. We bellen AlgarSilva, onze pomp-hulp in uitvalsdagen. Na een paar dagen komt Cipriano zijn technische licht er over schijnen en het blijkt een versleten condensator in de pomp zelf. Dat hebben we niet bedacht, want welke gemiddelde sterveling weet dát er een condensator in zit, of wát zo´n ding doet en bovendien dat ze kunnen slijten. Enfin, ook weer opgelost. Kássa! Daar kunnen ze wel rekeningen sturen. En zo waren er nog wat dingen, die ook gezellig hand in hand gaan met de tweede K.

Kwijt

Dit is met stip het meest suffe verhaal van het verhuis avontuur. Voordat we weten dat de eerstgeplande verhuisdatum niet doorgaat, ruimen we fanatiek de keuken op. Nu we straks nog maar met zijn tweetjes zijn, hebben we geen Tupperware nodig voor een klein weeshuis, noch bestek en borden in aantallen benodigd voor een koninklijk banket. We gaan dus uitzoeken. In de messen- en vorken lade vind ik nog een paar sleutels die ik in mijn hoofd rubriceer als “geen idee”. Vervolgens vergeet ik ze.
Op een mooie zaterdag hebben we een groepje klusmannen binnen het hek en die willen op een gegeven moment weer weg. Maar waar we ook op drukken…het hek blijft dicht. Dat is normaal gesproken nog geen probleem, want natuurlijk we hebben sleutels om de armen handmatig te bedienen en je raadt het al: VERDWENEN. Ik ken mezelf, ik ben nogal van de smijt-maar-weg. Dus ik vermoed dat de sleutels zijn verdwenen in de krochten van het Portugese afvalsysteem. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan!

Het is nog een heel gedoe, want hoe komen die mannen met klein vrachtwagentje het hek uit. Er wordt luidkeels gemopperd, en gelukkig komt onze elektricien binnen 10 minuten aan, constateert dat een van de ogen van het hek kapot (eerste K) is en vraagt naar de sleutels (kwijt; tweede K). Gelukkig opent de gate na enig gepruts, maar nieuwe sleutels moeten worden besteld. Vijfenvijftig euri verder hebben we weer sleutels. En vanmorgen vind ik de oude terug. Zonde geld dus. Nu nog wachten wanneer post-regenperiode het nieuwe oog wordt gemonteerd. Nu is het elke keer een verrassing of het hek ons al dan niet welgevallig is met openen. Maar we hebben in elk geval ruim sleutels voorradig!

Tot zover de letter K. We vervelen ons echt nooit en houden ons hart vast voor de volgende storing.

2023

Wat doén jullie de hele dag ?

Dat is een vraag die we kregen. Nouhou … Volgend jaar wordt vooral een jaar van wachten. Op vergunningen en hopelijk al op aannemers. We hebben in elk geval een prachtig huis gevonden dat we voor de lange termijn mogen huren. Dat geeft een rustig gevoel. Als je je afvraagt wat wij in vredesnaam dat hele jaar gaan doen, kunnen we je geruststellen. Van vervelen of gebrek aan werkzaamheden is geen sprake. Stilzitten kunnen we sowieso vrij slecht. We zijn daarom onder andere begonnen met het onderhouden van huizen in de buurt.

Inmiddels hebben we een paar adressen waar we de huiseigenaren ondersteunen. Een betrouwbare huisoppas en klussenvrouw is onmisbaar als je niet het hele jaar in de Algarve woont. Huisservice houdt onder andere in dat we de zwembaden bijhouden en de huizen controleren na (heftige) regen, nodige reparaties laten uitvoeren, reageren op oproepen van de alarmcentrale en aanverwante klussen. Ook kunnen we gasten ontvangen, schoonmaak organiseren evenals tuinonderhoud. Dat is iets anders dan we de afgelopen jaren hebben gedaan en het is vooralsnog leuk. Je maakt nog eens wat mee. Kakkerlakken bijvoorbeeld.

Kakkerlakken

Bij het eerste huis dat we aannemen, moet direct de septic tank worden leeggehaald. Dat is daar al jaren niet gedaan. Gelukkig is Mario, onze “septische man”, eens een keer keurig op tijd op de aangewezen plek. Slaan we niet meteen een modderfiguur. Het openen van de tank zorgt meteen voor een verrassing. Een horde opgeschrikte kakkerlakken ploegt sputterend door de jarenlang opgehoopte stront naar een veilig heenkomen. Het openen van de tweede deksel geeft een nog erger beeld. Het krioelt er werkelijk van. En het zijn geen kleintjes. Ik krijg er spontaan jeuk van.

De huiseigenaar is er, zacht gezegd, niet blij mee. Los het maar op. We begeven ons op internet en vinden een ongediertebestrijder in Faro. Het is dan donderdag middag en op vrijdag lukt het de bestrijdingsdienst niet meer om te komen. Kennelijk hebben meer mensen last van ongedierte. Maandag middag zijn we de eerste. De beluchtingsgaten van de tank worden hermetisch afgesloten en twee gasbommen zakken aan een touwtje de inmiddels lege tank in. 24 Uur wachten en dood is het zootje. Het komende jaar zijn Kakker en Lak effectief vergast. Helaas kom je van de eitjes nooit af, dus volgend jaar mogen we weer. Want de populatie viesgriezels komt vanzelf weer uit het ei kruipen.

Wandelen

Dit is een onderwerp dat nooit ontbreekt in onze nieuwsbrieven. Je hebt wel kunnen constateren, dat het een tijdje rustig is op dat front. Voor een deel komt dat door de verhuizing (heb je het weer) en een andere oorzaak is een technisch probleem op de website wandelenalgarve.com.
Doordat een deel van de technologie die we (nou ja, Kathleen want ik doe echt niks technisch) gebruiken op de site niet meer wordt bijgehouden door de ontwikkelaar, ontstaat een technisch conflict en krijgen we foutmelding op foutmelding. Daar moet iets aan worden gedaan en dat is een grote operatie. Inmiddels is die bijna afgerond. De site heeft weer dezelfde keuzemogelijkheden tussen lengte van de wandelroute en regio. Hij ziet er alleen iets anders uit.
In de loop van deze winter moet ik (dat doe ik dan namelijk weer wel; vullen) weer tijd gaan vinden om nu eens de rest van de Algarve toe te voegen. Dat betekent dat ook de wandelingen in de verschillende gemeentes van de West-Algarve erbij gaan komen.

.

Autohuur 2023

Nog zo´n service die we niet opgeven is ondersteuning bij het huren van een auto. Dus ga je het komend jaar met vakantie naar de Algarve en wil je op Faro een auto huren, of vlieg je op Lissabon, dan kan je nog steeds via ons een auto huren.
We blijven werken met onze vertrouwde verhuurder Amoita. Natuurlijk blijven ook alle speciale voorwaarden en onze speciale prijzen van kracht. Voorwaarden zijn bijvoorbeeld de volledige verzekering, de groene kaart tot aan Sevilla en de gratis tweede bestuurder en het ontbreken van een eigen risico.
Zo kunnen we onze gasten die tijdelijk even een ander heenkomen moeten zoeken, een lastig klusje uit handen nemen. Want de autoverhuur wereld op internet is toch een beetje een jungle. Voor jullie blijft het in de Algarve betrouwbaar en in vergelijking met andere verhuurders redelijk geprijsd, met een hoog serviceniveau en korte wachttijden bij het ophalen.

Toch nog even: verhuizen

Onduidelijk blijft tot op dit moment, wanneer we gaan verhuizen.

De ene dag wordt de verkoop van het huis van onze koper in januari bekrachtigd en de volgende dag is het opeens volgende week. We worden er toch een beetje nerveus, sacherijnig en onzeker van. Gelukkig beïnvloedt dat onze huisgenoten niet. Die sudderen lekker naast ons op de bank voor de open haard ´s avonds. Daar proberen we maar een voorbeeld aan te nemen. De overdracht van Cas al Cubo wordt uiterlijk 31 januari 2023.

Last but not least: Ook ons BLOG gaat verhuizen. Omdat Cas al Cubo gaat sluiten, houden we die website niet meer bij. In de loop van het komende jaar vind je onze literaire pogingen op een nieuwe locatie op het wereldwijde web. Een nieuwe naam voor de website is er al. Wanneer die in de lucht is, maken we dat bekend.
We houden iedereen natuurlijk ook via Facebook, Instagram en Linkedin op de hoogte van de ontwikkelingen.

Tot zover is dit na 13 jaar de laatste Cas al Cubo nieuwsbrief. De volgende nieuwsbrief publiceren we op de nieuwe website!

We wensen iedereen een gezond, gelukkig en avontuurlijk 2023

Tot ziens op onze nieuwe plek!