Scharrelkip in de Algarve

HOE HET ALLEMAAL BEGON …

Scharrelkip in de Algarve is een prachtig leven! Dus wanneer deze titel klinkt, alsof wij ter plekke een transgender operatie hebben uitgevoerd op één van onze kip-vriendinnen, dan wil ik onze lezers alvast verzekeren dat dat zeker niet het geval is. We hebben ons alleen een beetje vergist …

Sinds anderhalf jaar hebben we een paar scharrelkippen. Dat leek Kathleen leuk, scharrelpluimvee. Dicht bij de natuur en ook nog eens verse eitjes. Dus we kopen vijf dames bij de Cooperativa in Moncarapacho. Zo deden Florabella, Dorothea, Grace, Willemijn en Mathilda deden hun intrede in kippenhuize Casalcubo. We vinden het een beetje eng want we weten niets van kippen, maar alles verloopt op rolletjes. De dames scharrelen zich helemaal de kluiten om je oren, gaan vrijwillig netjes op tijd naar bed wanneer de zon onder gaat en als je de keukendeur open laat wandelen ze gezellig tokkend het huis binnen en schijten de keukenvloer onder. Dat is dan weer minder, dus waakzaamheid is geboden.

Ergens half juni vertoonde de roze kabel een klein kinkje. Mathilda, een prachtige witte scharrelkip, wordt steeds voddiger en lustelozer en op een dag wil ze het hok niet meer uit. Ze is broeds, grrrr. Wat we ook doen, Mathilda ligt en als we even niet kijken, jat ze de eitjes van haar “zussen” om daar eens lekker op te gaan liggen. Een vriendin in Nederland waarschuwt ons dat een kip zichzelf kan doodbroeden. Dat is
niet de bedoeling. Er moeten dus eieren komen die ze kan uitbroeden. Hoe gaan we dat regelen?

Onze Portugese achterbuurvrouw kan misschien uitkomst bieden. De Portugezen staan wat dichter bij de natuur dan wij en voor hen zijn al deze zaken een normaal deel van het dagelijks leven. Ik bel dus mevrouw Gago, om te vragen of zij misschien bevruchte eitjes heeft. Maar ook zij heeft geen haan in haar kippenhok. Dus daar komen we niet verder mee. Ze belooft wat verder rond te vragen. Mathilda blijft zielig. Ik geef de hoop al bijna op als drie dagen later mevrouw Gago opbelt. Nú naar de postbus komen, die halverwege onze huizen langs de weg staat. Ze wacht daar op ons en dan gaan we naar een andere Portugese dame in het dorp die misschien de zo gewenste eitjes kan leveren. Een half uur en € 1,00 verder zijn “de estrangeiros”, want dat blijven we hier voor de oudere generatie Portugezen, de eigenaressen van zes misschien-bevruchte eitjes.

We hijsen onze zielige scharrelkip uit het hok. Zacht tokkelend protest ten spijt. Even niet piepen schat; nu broeds en straks de menopauze. Het hoort er állemaal bij! De zes eitjes vlijen we zachtjes in het stro met kamille (dat moet rustgevend zijn) en vervolgens Mathilde er weer op. Nu drie weken wachten of er iets gebeurt. Mathilda blijft sielug; dat vindt ze zelf althans. Ze ziet eruit als een vaatdoek en we proberen haar zoveel mogelijk te verwennen. Tomaatjes, lekker klein gesneden courgette, een komkommerplakje. Nuffig draait ze haar kop weg; ze broedt.

KUIKENS!

Na 21 dagen gaat Kathleen ´s morgens de kippen vrijlaten uit het nachthok en ik hoor een kreet. Er is een kuiken! Na 2 dagen hebben we drie kuikens. Carolientje, Toos en Madonna doen hun intrede. Alhoewel het nog weken zal duren tot ze een naam hebben. Want we hebben geen idee of het kippen of hanen zijn. De laatstgeborene is een beetje raar. Die heeft een kaal nekje en een kale borst waar haar mede kuikels helemaal bepluisd zijn. Maar eens kijken of die het redt.

Het volkje groeit gestadig en pluis wordt mini-veer. Carolien de Kale echter, zoals we haar hebben gedoopt blijft kaal. Naarmate ze groter worden, verzekeren verschillende “kenners” ons dat het allemaal dames zijn. Wij blij, want op een gillende haan zitten we niet te wachten. Ze heeft wel een vreemd stemgeluid; de beschrijving misthoorn komt het dichtst in de buurt. Misschien had dat ons moeten alarmeren?

De dames groeien en groeien en scharrelen al snel, samen met moeder Mathilda, de hele tuin door. Het behoeft natuurlijk geen verdere uitleg dat de gesettelde “wormenkrans” daar helemáál niet van is gediend. Die kleine indringers moeten oprotten en als de “oudjes” de kans zien, wordt er venijnig gepikt. We geven ze hun lekkernijen nog heel lang gescheiden van elkaar. Er wordt wat geruzied en af-gekakeld in het hok, voordat een nieuw evenwicht lijkt te ontstaan. Ondertussen krijgt Carolien de baard in de keel.

Carolientje is de enige scharrelkip met een kale nek en ze groeit maar door. Maar extra veren kweken – ho maar! Ze blijkt een ander “merk”, een zogenaamde Transsylvanische Naakthals”. Al snel is ze de hele kippengemeenschap boven het hoofd gegroeid en ze stampt door de tuin met de gratie van een struisvogel en de platvoeten van een olifant. Op een dag zegt Kathleen dat Carolientje volgens haar een haan is. Dat zou betekenen dat al die Portugese kenners het mis hebben … ik waag het toch te betwijfelen. Helaas is het deze week raak. Vlak onder ons slaapkamerraam klinkt een onvervalst kulekekúúú! Nog wel een beetje op een raar schema; 14:30 in de middag, maar toch. De schuldige is ècht Carolien, die verbijsterd om zich heen staat te kijken waar dat idiote geluid opeens vandaan komt.

Ik vrees dat we eraan moeten geloven: Carolientje is een haan en geen scharrelkip. We willen geen haan. Die maken een hoop herrie, dat leidt
misschien tot klachten van de gasten. Maar ja, ze hoort er wel bij nu. Ze is inmiddels een deel van ons huishouden met heel haar onhandige verschijning. Voorlopig wordt ze hernoemd tot Karel, Carlos in het Portugees. Dat korten we liefkozend af tot Carlito. Zou het toeval zijn dat de “Presidente da Junta” of lokaal het Indianenopperhoofd van Santa Catarina ook zo heet? Wat de toekomst brengt, gaan we dan wel weer zien. En onze Portugese “kippen-kenners”, die nemen we voortaan met een heel pak zout!