Verhuisstress

ALS JE KOPER OPEENS UITSTEL VRAAGT

Verhuisstress maakt op het moment deel uit van onze dagelijkse werkelijkheid. Je denkt dat je het allemaal op de rit hebt, en dan gebeurt er weer iets onverwachts. Ofwel het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen had.

De afspraken die we hebben (en inmiddels hadden) met de kopers van ons huis zijn, dat wij op 31 oktober het huis verlaten en dat we met z´n allen op 2 november 2022 bij de notaris zitten. Ik typ dit verhaal aan de tuintafel middenin de huiskamer van Cas al Cubo. Er is een kink in de kabel gekomen.

De Britse huizenmarkt

Oktober is de maand dat verschillende lieve vrienden uit Nederland afreizen naar de Algarve om ons te helpen de afgelopen 12 jaar aan verzameld leven in dozen te proppen, dan wel te verkopen of weg te mikken. Dat verlicht onze verhuisstress enorm. Iedereen zet zijn beste beentje voor, de schouders eronder en werkt zich in het zweet. Zelfs mijn schoonmoeder en haar vriendin, twee dames van in de tachtig die gewoon nog een dag of tien vakantie komen houden begin oktober, staan erop om te helpen inpakken. Ze wikkelen de hele glazenkast voor ons in papier en stoppen alles in dozen.

De tuin

Met vereende krachten gaat de tuin op de schop. Alles verzamelen we (nou ja, vooral Chris en Bri, die zich het vuur uit de sloffen zeulen voor ons!) onder de carport zodat dat bij gelegenheid naar de nieuwe plek kan worden versjouwd. Het is een verbijsterende hoeveelheid stoelen, zitzakken, kippenhok onderdelen, ligbedden, parasolvoeten, en dan hebben we het nog niet eens over het tuingereedschap dat nog netjes in de schuur staat. Zelfs de waterschildpadden verhuizen naar de vijver van vrienden.

Ook de kamers worden één voor een ontmanteld. Boxspring bodems en matrassen wikkelen we in het plastic, want het moet waarschijnlijk een paar jaar worden opgeslagen. Een deel van de handdoeken (genoeg voor een klein weeshuis), hebben we kunnen we verkopen aan een beginnend B&B in de buurt, dus dat is fijn. Maar er blijven nog dozen vol lakens, overtrekken, dekbedden, kussens, handdoeken en strandlakens over. We kunnen constateren: we hebben VEEL zooi. En dan is de garage nog niet eens de revue gepasseerd.

De koper

Dan staat op een zonnige vrijdag in de voorlaatste oktober week opeens de koper van ons huis voor onze neus. Hij wil even praten. Hij kijkt moeilijk en doet een heel ingewikkeld verhaal waar wij kop noch staart aan kunnen ontdekken. Over de Engelse huizenmarkt, waar je zonder dat er een boete aan vast hangt tot op het laatste moment van de koop van een huis kunt afzien. Ja, zeggen we….èn? Een verhaal volgt over het feit dat hij al is verhuisd naar Portugal, dat zijn. Dat de kinderen hier al op school zitten en zijn meubels staan in een container in Lissabon. Ja, dat weten we ook al, dus??

Dan met de voor mij zo storend kenmerkende directheid vraag ik hem: wat wil je nou eigenlijk? Wil je van de koop af? NEE is het antwoord. Maar zijn huis is niet verkocht in Engeland. Zijn koper heeft hem laten zitten, dus hij heeft geen geld om ons te betalen.

Uitstel

Het komt erop neer, dat onze koper om uitstel komt vragen en dat hij hartstikke bang is dat we hem dat niet zullen verlenen. Portugal kent immers wel een boeteclausule als je je overeenkomst niet nakomt en we kunnen hem zo bedanken voor de aanbetaling en het huis weer op de markt brengen. Als er echter een ding is dat wij beiden van onze ouders hebben meegekregen is het wel: “wat gij niet wilt dat u geschiedt, etc.” Dus als hij vervolgens vertelt dat het huis in Engeland wel weer is verkocht, maar dat het administratief proces waarschijnlijk een week of 12 duurt, krijgt hij van ons uitstel tot eind januari. We gaan meteen het papierwerk regelen aan onze kant. Wij hebben natuurlijk de hypotheek al opgezegd, verzekeringen ook, nieuwe verzekeringen afgesloten, de verhuizer geregeld…het is verhuisstress!

Het vervolg

Nu wordt het echt rommelig. Ons huis is bijna helemaal ingepakt. Alleen een klein stukje woonkamer is nog intact, evenals gelukkig de keuken en onze eigen kamer. Eigenlijk kunnen we nu ook niet verder opruimen. Hulp is aanwezig, maar er kan niet veel meer worden gedaan. Als we hier nog 3 maanden wonen, wordt het wel erg k(r)amperen in eigen huis als alles in dozen zit. We zijn nu al voortdurend op zoek.

Via de Portugese Marktplaats hebben we een hoop overtollige meubels verkocht. We hebben dus bijvoorbeeld geen dressoir meer, of een eetkamertafel. Het gas gaat eraf bij ons en we gaan werken aan onze websites, zoals WandelenAlgarve.com . De druk gaat eraf.

Half december?

En dan belt de koper. Het lijkt allemaal wat sneller te gaan aan zijn kant. Half december is misschien alles al rond. Of wij dat kunnen regelen. Ik krijg het meteen Spaans benauwd. Dat is opeens weer een heleboel geregel en we moeten dan ook heel snel de rest van het huis inpakken. De verhuisstress slaat weer toe. Gelukkig staat Kathleen hem te woord en die houdt de boot even af na een blik op mijn gezicht. Ze zegt hem keurig dat we kijken wat mogelijk is.

We hebben het er samen over en besluiten dat wij pas weer gaan schakelen als hij daadwerkelijk het notarieel traject in Engeland achter de rug heeft. Want hoe vervelend voor hem dan ook, we gaan niet weer een onzekere overdrachtsdatum prikken in Portugal. Zijn tweede koper kan hem net zo makkelijk kan laten zitten.

Het wordt voor ons waarschijnlijk of misschien –wij weten het niet meer- nog een keer Kerst al Cubo. 2023 Is dan echt een heel nieuw begin!