Zwerfdieren in de Algarve

IN DE ALGARVE ZIJN “WEGGOOI-DIEREN” EEN GROOT PROBLEEM

Portugal heeft een zwerfdieren probleem. In de dorpen en steden zien we heel veel mensen die net zo liefdevol omgaan met hun huisdieren als wij met onze kippen en katten. Op het platteland zijn honden waakhonden en katten muizenvangers. Aan castreren en steriliseren hebben veel Portugezen broertje dood want dat is “niet natuurlijk”. Wanneer we een enkele keer een discussie aan gaan door te vragen of het dan misschien wel natuurlijk is om generaties zieke zwerfhonden en -katten te laten ontstaan, worden we weggewuifd. Zeur niet!

Hulporganisaties

Het zijn vaak (maar niet altijd) vrijwilligersorganisaties, gerund door buitenlanders die zorgen voor opvang van de slachtoffers van deze mentaliteit. Zo is er voor de hondenopvang de stichting tweedehands viervoeters van Marie-José en Ad in São Bras de Alportel en in Moncarapacho is een heel goed “asiel” met gepassioneerde vrijwilligers waar je met al je gevonden slachtoffers, honden en katten, terecht kunt. Deze stichtingen, en nog vele andere in Portugal, zorgen voor entingen, sterilisaties en medische zorg. Ze zoeken goede tehuizen voor de opgelapte slachtoffers en draaien alleen op giften en vrijwilligers. Ook bij ons landden een aantal verschoppelingen.

Onze huisgenoten

We zijn in Portugal aangekomen met drie Hollandse welvaartspoezen; een moeder met een zoon en dochter. Ingeënt, gechipt, gesteriliseerd/ gecastreerd en kerngezond. Inmiddels zijn moeder en zoon gaan hemelen, maar de dochter hinkepoot hier nog steeds rond en is de meest verwende poes van de Algarve. Mollie hoeft maar te piepen of we rennen achter haar aan met bakjes eten, snoepjes en altijd met knuffels. We zijn het prototype kattengek.

Na onze emigratie, werkte Kathleen de eerste winter nog in Nederland. Dat was voor mij dé gelegenheid om er nog een kat “bij te bedelen”. Anders zou ik zo eenzaam zijn en zo´n kitten leidt lekker af.  Kathleen gaat overstag en Nina doet haar intrede. Nina is pas drie weken; ze is ergens gevonden in het vuil in Olhão. Het blijkt een kleine terrorist die kabels vreet, gordijnen klimt, alle eten steelt, krabt en bijt, en ik ben echt stapelgek op haar. Een mens zit soms raar in elkaar. Nina wordt helaas maar 2. Op 24 augustus 2014 wordt ze doodgereden op de doorgaans heel rustige weg die 200 meter van ons huis loopt.

Saar

Na Nina ontmoeten we Saar, die bij onze dierenarts wordt binnengebracht nadat haar broertje en moeder zijn doodgebeten door een hond. Zij is uit de bek gevist. De assistente van de dierenarts, Sarah, weet precies op welk knopje ze bij mij moet drukken om Saar een goed tehuis te bezorgen. We komen voor vaccinaties en we gaan naar buiten met een kitten. Inmiddels is Saar al jaren een vaste kern van onze poezenfamilie. Haar kerncompetentie is ruzie maken. Na Saar volgt Tom. Ook hij kruist onverwacht ons pad.

Tom

Tom is over het hek gezet bij B&B Cas al Cubo door kennissen die verderop aan ons zandpad wonen. Zij verblijven hier niet permanent en hebben op een mooie dag eind september de vroege vlucht naar Nederland. Bij de eerste vuilcontainer stoppen ze om zich te ontdoen hun laatste zakken vakantiegenot. Bij het openen van de bak komt er een zielig gepiep uit. Een klein rood katertje kijkt ze aan. Het zijn enorme dierenliefhebbers en de kitten wordt uit de bak gevist. Maar wat doe je er dan mee.

Je mikt zo´n dier gewoon over het hek bij de dichtstbijzijnde buur waarvan je weet dat ze er goed voor zullen zorgen omdat het ook watjes zijn. Het is 06:30 ´s morgens en één van onze gasten geniet van de vroege ochtend op haar terras. Bij het hek hoort ze wat gestommel en stemmen. “Schiet op dan, we moeten naar het vliegveld”. De gast komt op onze deur kloppen. We zijn net wakker. In pyjama slof ik met haar naar het hek en daar zit de meest schattige kitten die je je kan voorstellen.

Nog een erbij? 

NEE, zegt Kathleen. Niet nóg een kat! Tom mag niet naar binnen. We weten niet of hij misschien een enge ziekte heeft; kattenleukemie en kattenaids tieren welig in de kolonies wilde zwervers. We willen onze gezonde katten niet laten aansteken. Maar ja, je laat zo´n schattig kereltje ook niet doodgaan. Tommie (vernoemd naar de kennis die hem over het hek zette) doet vreselijk zijn best om in de smaak te vallen. En dat lukt; Kathleen gaat overstag. Tom gaat een dierenarts traject in. Na 3 maanden buikloop is hij helemaal gezond en hij is nu onze expert-konijnenvanger. Soms brengt hij een slang. Hij haat regen en wanneer het koud wordt komt hij aan het raam in zijn hangmat diep slapen. In de zomer zien we hem soms dagenlang niet. Onze kattenfamilie is compleet.

Suus

Op 10 december 2015 gaan we even lunchen in Moncarapacho. Het is de dag dat we ooit verkering kregen en dat vieren we elk jaar. We stoppen bij de rotonde van de snelweg A22 om ons vuil weg te gooien (dat wordt hier niet opgehaald) en op de vuilnishopen loopt een uiterst beklagenswaardig graatmager poesje met een ontstoken kopje heel zielig te piepen.

Ze is misschien 8 weken oud. Nee, nee, nee! We doen het niet. Niet nog een slachtoffer van Portugese “dierenliefde” in huis. We vieren onze dag bij Restaurante da Ana in Moncarapacho en eten lekker buiten op het plein. Op de terugweg staat onze Portugese buurvrouw, mevrouw Gago, bij de vuilnishopen. Zij geeft daar de zwerfhonden eten. We stoppen even om haar gedag te zeggen en ze wijst ons op het beklagenswaardige poesje dat daar nog steeds loopt en mauwt. Enfin, zo belandt Suus in onze kofferbak in een doosje. Ze ziet er zo vreselijk uit dat we bang zijn dat we haar meteen moeten laten inslapen, maar de dierenarts, waar we direct heen rijden, geeft haar een goede kans.

Dierenarts traject

Suus heeft verschrikkelijke ontstekingen aan haar ogen en luchtwegen. Ze stinkt, ze heeft eigenlijk geen gezichtje want al het haar is weg van haar neusje en ze wast zich niet. Daar heeft ze niet genoeg lucht voor. Wij mogen haar ook niet wassen van de dierenarts. Dat moet ze zelf gaan doen en dat is dan meteen een teken dat het beter gaat met haar. Omdat ze de andere poezen niet mag aansteken, woont ze zes weken in een groot konijnenhok in de huiskamer. Tom hangt er voortdurend omheen. Hij vindt haar kennelijk leuk. Het duurt uiteindelijk drie weken voor ze zich gaat wassen.

Onze Suus doet eigenlijk maar één ding wel: eten. Ze jammert de hele dag om eten. Wij gaan de fout in en geven haar teveel. Suus is nu onze dikzak. Volgens de dierenarts heeft ze een psychologisch probleem. Als ze één van de anderen ziet eten, is ze bang dat ze zelf tekort komt en wil ze ook eten. Zij eet dus voor vijf. Dat is haar aan te zien. Het is een kleine vetklep. Dat is onze schuld. Met Suus is onze kattenfamilie toch ECHT compleet!

Tebbie

Maar dan …. in juni 2018 horen we dat in de Ria Formosa bij een familie een nestje met 2 poesjes ligt. Ze mogen 4 weken bij de moeder blijven en dan worden ze dood gemaakt. Kennelijk is dat Portugese logica. Moeder moet dan weer muizen gaan vangen en baby’s zijn een sta-in-de-weg. Dat kunnen we niet uit ons hoofd krijgen en we reizen af naar het huisje. Er wonen twee oude mensen met een bonte verzameling niet-gesteriliseerde katten. Ook bulkt het er van de honden. Voor de kitten die we gaan ophalen zijn de mensen hartstikke lief. Dus we snappen niet hoe ze die later kunnen doden. Steriliseren kan gratis!

Als we doorvragen blijkt dat deze oude Portugese boeren denken dat een gesteriliseerde of gecastreerde kat geen muizen en ratten meer vangt. Die wordt lui. En dat jagen is de enige reden dat ze die dieren hebben op de “boerderij”. We nemen het kuiken, zoals we haar noemen, snel mee. Nadat ze bij de dierenarts is ontdaan van 10.000 vlooien gaat ze mee naar huis. Deze kitten is op dat moment nummer 6 in onze katten familie. Het is een ongelofelijke dief en een deugniet. In navolging van de manier waarop ze dat in Rotterdam, Kathleens bakermat, zeggen noemen we haar Tebbie omdat we regelmatig tegen haar roepen: “Tebbie nou weer gedaan!”.

Zo hebben we dus uiteindelijk vijf weggegooide poezen in huis. Inmiddels zijn twee van onze Hollandse emigranten overleden en samen met Nina begraven in de tuin.  We gaan onze kattenfamilie NU ECHT niet meer uitbreiden, zeggen we tegen elkaar.

Wel hebben we een “inbreker”. Als hij de kans krijgt tenminste. Al een paar jaar schuimt een rode kater, graatmager, over ons terrein. Hij is hartstikke vriendelijk en voorkomend, dus we laten hem maar lopen.

Jerry

We noemen hem gekscherend “de broer van Tom” want hij lijkt een beetje op onze Tom.  In de loop van de jaren krijgt hij een naam: Jerry. Tegenwoordig luistert hij daar ook naar. We vinden hem zielig en in het corona voorjaar van 2020 besluiten we hem wat te voeren. BUITEN, wel te verstaan. We willen geen verdere poezen in huis. Jerry maakt meestal geen ruzie, heeft een heilig ontzag voor de kippen maar is wel meester-kraker. Hij past door het kleinste kiertje van de deur. Omdat we zo´n medelijden met hem hebben, zetten we buiten een hokje voor hem neer waar hij in de regenbuien kan schuilen. Met een lekker dekentje en een kussentje erin. Hij kijkt ons aan alsof we helemaal gèk zijn! Maar onderzoekt het vreemde bouwsel toch heel nauwkeurig.

Jerry went aan ons. Tweemaal daags komt hij zijn bakje eten halen. Hij ligt gezellig op de tuinstoelen en laatst kon ik hem voor het eerst heel voorzichtig aaien. Jerry is nog een èchte man, en zorgt in de kolonies in de buurt voor nageslacht, vermoeden wij. Dus het eerste wat gebeurt als we hem te pakken krijgen is een castratie. Voordat we daaraan toe komen, breekt hij een poot. Strompelend komt hij dagelijks zijn eten halen. We regelen een vangkooi, maar de enige keer dat we hem daarin hebben, is hij ook zó weer buiten. Hij breekt gewoon uit. Jerry hobbelt rond met zijn gebroken poot waar een bot naar buiten lijkt te steken. Maar hij laat zich NIET vangen. Het bot geneest langzaam en na een maand of drie hobbelt hij er weer gewoon op rond.

Streetlife Organisatie

Zoals dat bij ons is gegaan, gaat dat bij veel buitenlanders in de Algarve. Je neemt eens een aanloper op, vindt eens een nestje katten of honden en veel, heel veel wordt gedaan door de vrijwilligersorganisaties. De enige oplossing voor dit probleem is massaal castreren en steriliseren van poezen en honden.  In de Oost-Algarve hebben we daarvoor de Streetlife organisation. Zij werven op allerlei manieren fondsen om zowel zwerfhonden, als ook honden van mensen die dat niet kunnen betalen, te steriliseren en castreren. Daarvoor zijn ze een samenwerkingsverband aangegaan met verschillende dierenartspraktijken in de Oost-Algarve die korting geven op de sterilisatie. Elke maand wordt op de website op overzichtelijke wijze inzicht gegeven in de inkomsten en uitgaven zodat duidelijk is dat geen van de vrijwilligers er iets aan verdient en dat het dus echt werk is uit liefde voor de zwerfdieren in de Algarve.

Zelfs mijn achterdochtige geest kon hier geen strijkstokken of bedrog ontdekken en wij vinden het fantastisch doel omdat het een effectieve manier is om dierenleed te beperken. Voor het eerst in het bestaan van ons Bed en Breakfast, zijn we daarom een goed doel gaan steunen.

In onze B&B Cas al Cubo vind je een donatie box en ook als B&B steunen we deze organisatie financieel. Daarmee hopen we een druppel te kunnen bijdragen op de gloeiende plaat van het aantal zwerfdieren in onze omgeving. We kunnen ze namelijk niet allemaal zelf opnemen. Alhoewel de verleiding toch soms weer groot is….